Słowo: tedy (1599) 
Wystąpienia 141-160 z 192
Mk 10,5 Odpowiádájąc im tedy Jezus, rzekł: Dla zátwárdziáłości sercá wászego nápisał wam to przykazánie.
Mk 10,9 Co tedy Bog złączył, człowiek niecháj nie rozłącza.
Mk 10,21 A Jezus wejźrzawszy nań, umiłował go, i rzekł mu: Jednegoć tedy nie dostawa: Idź rozprzedajże cokolwiek masz, á rozdaj ubostwu: tedy będziesz miał skarb w niebie, á przyszedszy, chodź zá mną.
Mk 10,22 Tedy on záfrásowawszy sie z (tego) słowá, szedł precz smutny, ábowiem był tym ktory miał wiele imienia.
Mk 10,23 Oglądnowszy sie tedy Jezus wkoło, rzekł do zwolennikow swoich: Jáko zá trudnością ci co pieniądze máją, do krolestwá Bożego wnidą?
Mk 10,26 Ktorzy więcej sie jeszcze dziwowáli, mowiąc sámi do siebie, I ktoż tedy może być zbáwiony?
Mk 11,31 A oni rozmyśláli u siebie, mówiąc: Jeśli powiémy z niebá: rzecze, Przéczeście mu tedy nie wierzyli?
Mk 12,6 Jeszcze tedy májąc jednégo syná namilszégo, i tego posłał ostátecznégo do nich, mówiąc: że uszánują syná mego.
Mk 12,9 Cóż tedy uczyni pan winnice? Przyjdzie, á potráci oracze: i da winnicę innym.
Mk 12,17 y odpowiedziawszy Jesus, rzékł im: Oddajcież tedy co jest Cesárskiégo, Césárzowi: á co jest Bożégo, Bogu. i zádziwili sie temu.
Mk 12,20 Było tedy siedm bráciéj, á piérwszy pojął żonę, i umárł niezostáwiwszy nasienia.
Mk 12,23 W zmartwychwstániu tedy gdy powstáną, którégóż z tych będzie żoná? bo siedm ich mieli ją zá żonę.
Mk 12,37 Sam tedy Dawid zowie go Pánem: á skądże jest synem jego? A wielka rzészá rádá go słucháła.
Mk 13,14 A gdy ujźrzycie obrzydłość spustoszenia stojącą gdzie nie ma, kto czyta niech wyrozumié, tedy którzy są w Zydowskiéj ziemi, niech uciekáją ná góry:
Mk 13,21 A tedy jesliby wam kto rzékł: Oto, tu jest Christus, oto tám: nie wiérzcie.
Mk 13,23 Wy tedy pátrzcie, otom wam wszystko przepowiedział.
Mk 13,26 A tedy ujźrzą syná człowieczégo przychodzącégo w obłokách, z wielką mocą i chwałą.
Mk 13,27 A tedy pośle Anjoły swé, i zbierze wybráné swé od cztérzech wiátrów, od wiérzchu ziemie áż do wiérzchu niebá.
Mk 13,35 Czujcież tedy (bo nie wiécie kiedy Pan domu przyjdzie: z zwieczorá li, ábo w północy. ábo gdy kury poją z poránku)
