Słowo: co (1556) 
Wystąpienia 101-120 z 278
Mk 6,22 I gdy weszłá corká tej Herodyjády i táńcowáłá, i podobáłá sie Herodowi, i społu siedzącym. Krol rzekł dzieweczce/ Proś u mnie co chcesz i dam tobie,
Mk 6,30 I zszedwszy sie Apostołowie do Jesusá, i opowiedzieli mu wszytko co czynili i uczyli.
Mk 7,11 Ale wy mowicie. Jeśliby rzekł człowiek ojcu álbo mátce. Korban, co jest dar, ktorykolwiek <ż>e mnie jest, tobie będzie pożyteczen,
Mk 7,12 i dálej nie dopuścicie jemu co czynić ojcu swemu álbo mátce,
Mk 7,15 Nic nie jest zewnątrz człowieká wchodzącego weń, co by mogło jego pokalić. Ale ktore z człowieká pochodzą, ty są ktore człowieká pokaláją.
Mk 8,1 W one dni zasie gdy tłuszcza wielka była á nie mieli co jeść, wezwawszy zwolęniki rzekł im.
Mk 8,2 Lutość mam nád tłuszczą. Bo oto już trzy dni trwáją przy mnie, á nie máją co by jedli,
Mk 8,8 I jedli i násyceni są. I zebráli co zbyło odrobin siedm koszow.
Mk 8,12 I westchnąwszy w duchu rzekł. Co rodzaj ten znamieniá szuka? Záprawdę powiádam wam. Nie będzie dano rodzájowi temu známię.
Mk 8,17 Co uznawszy rzekł im Jesus. Co myślicie iż chlebow nie macie? Jeszczeż nie znacie áni rozumiecie? Jeszcze záślepione macie serce wásze?
Mk 8,23 I pojąwszy rękę ślepego, wywiodł go z miásteczka, i plunąwszy ná oczy jego, włożywszy ręce swoje, pytał go jeśliby co widział.
Mk 8,36 Abowiem co pomoże człowiekowi, by zyskał świát wszytek, á szkodę duszy swojej by uczynił.
Mk 8,37 Albo co da człowiek zá zamiánę, zá duszę swoję?
Mk 9,6 Abowiem nie wiedział co mowił. Bo byli bojáźnią przestrászeni.
Mk 9,9 A gdy zstępowáli z gory przykazał im, by nikomu co widzieli nie powiádáli, jedno kiedyby syn człowieczy z martwych wstał.
Mk 9,10 A słowo to zátrzymáli w sobie, pytájąc miedzy sobą co by to było, kiedyby od umárłych powstał.
Mk 9,16 I pytał ich. Co sie gadacie z nimi?
Mk 9,22 I częstokroć go w ogień i w wodę miece, áby go strácił. Ale jeśli co możesz wspomoż nas, zmiłowawszy sie nád námi.
Mk 10,3 A on odpowiádájąc rzekł im. Co wam przykazał Mojżesz?
