Szesnastowieczne przekłady Ewangelii

Jn 11,14 Tedy Jezus powiedział im jáwnie, Łázarz umárł.

Jn 11,20 Martá tedy usłyszawszy że Jezus przyszedł, bieżałá przeciwko jemu, á Máryja domá siedziáłá.

Jn 11,29 Ona tedy usłyszawszy, wnet wstałá i szła do niego.

Jn 11,33 Jezus tedy gdy ją ujźrał płáczącą, i Żydy ktorzy z nią społu przyszli płácząc, wzruszył się w duchu, i zafrásowáł się sam w sobie.

Jn 11,36 Rzekli tedy Żydowie, Oto jákoć go miłował.

Jn 11,41 Odjęli tedy kámień s_támtąd gdzie on umárły był położon, i podniosszy Jezus oczu swych wzgorę, rzekł, Ojcze dziękuję tobie żeś mię wysłuchał.

Jn 11,43 To tedy rzekszy záwołał głosem wielkim, Łázárzu wynidź sam.

Jn 11,47 Tedy zebráli się Kápłani nawyższy i Fáryzeuszowie w rádę, i mowili, Coż czynić będziemy? Abowiem ten człowiek wiele cudow czyni.

Jn 11,56 Szukáli tedy Jezusá, i mowili jedni do drugich stojąc w Kościele, Co się wam zda, Izali nie przyjdzie ná święto?

Jn 12,2 Támże tedy spráwili mu wieczerzą, á Marta służyłá, i był też Łazarz jednym z onych ktorzy z nim społu siedzieli.

Jn 12,3 Tedy Máryja wziąwszy funt olejku Spikánárdowego bárzo drogiego, nátarłá nogi Jezusowe, i ucieráłá nogi jego włosámi swoimi, ták iż dom pełen był wonności máści onej.

Jn 12,9 Dowiedziáło się tedy wielkie zgromádzenie Żydow iż tám był, i przyszli nie tylko dla Jezusá, ale żeby też byli ujźreli Łázárzá ktorego wzbudził od umárłych.

Jn 12,16 A temuć z przodku nie rozumieli zwolennicy jego, ále gdy był uwielbion Jezus, tedy wspomnieli iż to było o nim nápisano, á iż mu to czynili.

Jn 12,19 Mowili tedy Fáryzeuszowie miedzy sobą, Widzicie, że nic uczynić nie możecie, oto lud zá nim poszedł.

Jn 12,23 Tedy im Jezus odpowiedział, mowiąc, Przyszedłci czás áby był uwielbion Syn człowieczy.

Jn 12,34 Tedy mu odpowiedziáło zgromádzenie, My słyszelichmy z zakonu, że Krystus trwa wiecznie, Jákoż ty tedy powiedasz, Iż potrzebá áby był powyższon Syn człowieczy? I ktoryż to jest Syn człowieczy?

Jn 12,35 A przetoż im rzekł Jezus, Jeszcze do máłego czásu jest w was świátłość, Chodźcież tedy poki świátłość macie żeby was ciemności nie ogárnęły, Bo kto w pociemku chodzi, nie wie gdzie idzie.

Jn 13,1 Tedy przed świętem Wielkonocnym wiedząc Jezus iże przyszłá godziná jego, áby odszedł z tego świátá do Ojcá, gdyż umiłował swe ktorzy byli ná świecie, i aż do końcá umiłował je.

Jn 13,9 Tedy mu rzekł Symon Piotr, Pánie nie tylko nogi moje, lecz i ręce i głowę.