Słowo: tedy (1561) 
Wystąpienia 381-400 z 619
Łk 16,24 tedy wołájąc rzekł: Ojcze Abráhámie, smiłuj sie náde mną, á pośli Łázárzá, áby omoczywszy koniec pálcá swego w wodzie, ochłodził język moj, bo ciężką mękę cierpię w tym płomieniu.
Łk 16,27 I rzekł: Proszę cie tedy ojcze, ábyś go posłał do domu ojcá mego. Abowiem mam pięć brátow,
Łk 17,6 I rzekł Pan: Byście mieli wiárę jako ziárno gorczyce, á rzeklibyście temu drzewu fidze leśnej, wykorzeń sie, i przesadź sie w morze, tedy by was usłucháło.
Łk 17,14 Ktore gdy ujźrzał, rzekł: Idźcie ukażcie sie kápłanom. I stáło sie jest: gdy szli, tedy byli wszyscy oczyścieni.
Łk 17,17 Odpowiedziawszy tedy Jezus, rzekł: A zaż nie dziesięć ich jest oczyścionych? á dziewięć gdzie są?
Łk 18,19 Tedy mu rzekł Jezus: Czemu mię zowiesz dobrym? Żaden nie jest dobry, jedno sam Bog.
Łk 18,22 Co usłyszawszy Jezus, rzekł mu: Jeszczeć jednej rzeczy nie dostawa: Wszystko co_kolwiek masz poprzedaj, á rozdaj ubogim, tedy będziesz miał skarb w niebie: á przyjdź, chodźże zá mną.
Łk 18,24 Obaczywszy tedy Jesus że był smucien, rzekł: Jáko zá trudnością ci co pieniądze máją, do krolestwá Bożego wnidą?
Łk 18,26 I rzekli oni co to słyszeli: I ktoż tedy może być zbáwion?
Łk 18,40 Stánąwszy tedy Jezus kazał go przywieść do siebie. A gdy sie przybliżał, spytał go, mowiąc:
Łk 18,41 Co chcesz żebym ci uczynił? Tedy on rzekł: Pánie ábym widział.
Łk 19,8 Stojąc tedy Zácheusz rzekł do Páná. Oto połowicę dobrá mojego Pánie, dáję ubogim, á jeślim kogo w czym oszukał, nágrádzam czworáko.
Łk 19,12 Powiedział tedy: Człowiek jeden zacny odszedł do dálekiej kráiny, aby sobie otrzymał Krolestwo, i wrocił sie:
Łk 19,14 A mieszczánie jego nienawidzieli go, tedy posłáli poselstwo zá nim, mowiąc: Nie chcemy żeby ten miał krolowáć nád námi.
Łk 19,16 Przyszedł tedy pierwszy, mowiąc: Pánie, grzywná twojá dziesięć grzywien nábyłá.
Łk 19,23 czemużeś tedy nie dał pieniędzy moich ná stoł (bánkierski) á ja przyszedszy, wżdybym ją był i z lichwą wyciągnął.
Łk 19,32 Szli tedy oni ktorych posłano: i náleźli ták jáko im powiedział, oślątko stojące:
Łk 20,5 Tedy oni myślili sámi w sobie, mowiąc: Iż jeśli powiemy że był z niebá, tedy rzecze: Czemużeście mu tedy nie uwierzyli?
