Szesnastowieczne przekłady Ewangelii

Łk 2,48 A ujźrawszy go zádziwili się, tedy k niemu rzekłá matká jego, Synu przeczżeś nam ták uczynił? oto ociec twoj i ja frásując się szukálichmy cię.

Łk 3,7 Tedy mowił zgromádzeniu ludzi przychodzących aby byli okrzczeni od niego, Narodowie żmijow, i ktoż to wam okazał żebyście uciekáli przed gniewem przyszłym?

Łk 3,8 Przynoścież tedy pożytki godne ku uznániu, á nie poczynajcie mowić sámi u siebie, Ojcá mamy Abráhámá, ábowiem wam powiedam, Iż by też mogł Bog z tych kámieni wzbudzić dzieci Abráhámowi.

Łk 3,10 Tedy go pytał lud, mowiąc, Coż tedy czynić będziem?

Łk 3,14 Pytáli go też i żołnierze, mowiąc, A my coż wżdy czynić mamy? Tedy im odpowiedziáł, Żadnego nie tłuczcie áni potwarzajcie, ále miejcie dosyć ná swej zápłácie.

Łk 3,19 Tedy Herod Krol karan był od niego, dla Herodyjády, żony Filipá, brátá jego, i dla wszytkich złości ktore czynił.

Łk 3,21 I stáło się gdy był krzczon wszytek lud, i Jezus był okrzczon, i modlił się, tedy się niebo otworzyło.

Łk 3,23 Tedy Jezus poczynał być jákoby we trzechdziesiąt lat, gdy jeszcze mnimano żeby był synem Jozefowym, ktory był syn Heli.

Łk 4,1 Tedy Jezus będąc pełen Duchá świętego, wrocił się od Jordanu, i przywiedzion jest od tegoż duchá ná puszczą

Łk 4,3 Rzekł mu tedy dyjábeł, Jeśliś jest Syn Boży, rzecz kámieniowi temu aby się stał chlebem.

Łk 4,12 Tedy Jezus odpowiedziawszy, rzekł mu, Rzeczonoć jest, Nie będziesz kusił Páná Bogá twego.

Łk 4,17 Podano mu tedy księgi Ezájaszá Proroká, á gdy je otworzył, ználazł miejsce w ktorym było nápisano,

Łk 4,22 Wszyscy tedy dawáli mu swe świádectwo, dziwując się onym słowam pełnym wdzięczności, ktore pochodziły z ust jego, a mowili, Izaż ten nie jest syn Jozefow?

Łk 4,24 Tedy rzekł, Záprawdę wam powiedam, Żaden Prorok nie jest przyjemnym w ojczyźnie swojej.

Łk 4,28 Tedy wszyscy w bożnicy nápełnieni są gniewu, to słysząc.

Łk 4,32 Zumiewáli się tedy ná náukę jego, bo były poważne słowá jego.

Łk 4,35 Sfukał go tedy Jezus, mowiąc, Umilkniż á wynidź od niego, tedy dyjabelstwo porzuciwszy go w pośrzodku, wyszło od niego, á nic mu nie szkodziło.

Łk 4,39 Tedy on stojąc nád nią, sfukał gorączkę i wnet jej przestáła. Oná tedy nátychmiast wstawszy służyłá im.