Przekład z roku 1577 
Jn 17
Kápitułá 17. 1 Jezus się Bogu modli, áby go uwielbił. 3 Wyznáwájąc onego sámego być Bogiem prawdziwym, á siebie posłáncem jego. Czemu gdy kto wierzy ten ma żywot wieczny. 9 Prosi zá Apostoły swymi ktore mu dał Bog ociec jego, á zá świátem nie prosi. 11 Aby jedno byli jáko on z ojcem. 15 A iżby je ociec záchował od złego. 17 I poświęcił je. 20 Potym prosi i zá tymi wszytkimi co weń przez ich przepowiádánie uwierzyć mieli. 21 Aby też byli jedno, á jemu wierzyli iż go Bog posłał. 22 Dájąc im też chwałę ktorą mu ociec dał. 24 I tám byli gdzie on jest.
1. To powiedział JEZUS, i podniosł oczu swych w niebo i rzekł, Ojcze, przyszłá godziná, uwielbi syná tewgo, áby i syn twoj uwielbił ciebie.
2. Jákoś jemu dał zwierzchność nád wszelkiem ciáłem iżby wszem ktoreś mu dał, dał [im] żywot wieczny.
3. A ten ci jest żywot wieczny, áby poználi ciebie sámego prawdziwego Bogá, i ktoregoś posłał Jezusá Christusá.
4. Jaciem uwielbił ciebie ná ziemi: dokończyłem spráwy którąś mi dał, ábych czynił.
5. A teraz uwielb mię ty ojcze u siebie sámego tą chwłą ktoram miał, pierwej niż ten świát był u ciebie.
6. Oznajmiłem imię twe ludziam, ktoreś mi podał z tego świátá. Towić byli, i dałeś mi je, á mowę twoję záchowáli.
7. [Teraz poználi] iż wszystko coś mnie dał, od ciebie jest.
8. Abowiem słowá ktoreś mi podał, podałem im: á oni wzięli, i poználi prawdziwie żem od ciebie wyszedł, á uwierzyli żeś ty mnie posłał.
9. Ja zá nimi proszę: nie zá świátem proszę, lecz zá tymi ktoreś mi dał, boć są twoi.
10. I wszytko moje, jest twoje, á twoje moje: i uwielbionem jest w nich.
11. A nie jestem więcej ná świecie, lecz ci ná świecie są, á ja do ciebie idę. Ojcze święty, záchowajże je w imię twoje, ktoreś mi dał, áby byli jedno jáko my.
12. Gdym z nimi był ná świecie, jak je záchowywał w imię twoje: ktoreś mi dał strzegłem ich, i żaden z nich nie zginął, jedno syn zátrácenia: żeby się pismo wypełniło.
13. A teraz do ciebie idę, i mowię to ná świecie, áby mieli wesele moje wypełnione w sobie.
14. Ja dałem im mowę twoję, á świát miał je w nienawiści iż nie są z świátá, jáko ja nie jestem z świátá.
15. Nie proszę ábyś je zjął z świátá, ále żebyś je záchował ode złego.
16. Nie sąć z świátá, jáko ja nie jestem z świátá.
17. Poświęćże je w prawdzie twojej: Mowá twojá jest prawdá.
18. Jákoś mnie posłał ná świát, i ja posłałem je ná świát.
19. A zá nie ja poświącam sámego siebie, áby i oni byli poświęceni w prawdzie.
20. A nie tylko zá tymi proszę, lecz i zá onymi ktorzy przez mowę ich [uwierzą] w mię.
21. Aby wszyscy byli jedno, jáko ty ojcze we mnie, á ja w tobie, áby i oni w nas jedno byli: iżby uwierzył świát żeś ty mnie posłał.
22. A ja tę chwałę ktorąś ty mnie dał, dałem im, áby byli jedno, jáko my jedno jestechmy.
23. Ja w nich, á ty we mnie, áby byli doskonáłymi w jedno, á iżby poznał świát żeś ty mnie posłał, i umiłowałeś je jákoś mnie umiłował.
24. Ojcze, ty ktoreś mnie dał, chcę áby gdzie ja jestem i oni byli ze mną: áby oglądáli onę moję chwałę, ktorąś mnie doał, Abowiemeś mię umiłował przed záłożeniem świátá.
25. Ojcze spráwiedliwy i świát cię nie poznał, á jam ciebie poznał, i ci poználi żeś ty mnie poslał.
26. I oznajmiłem im imię twoje, i oznajmię: áby miłość ktorąś mnie umiłował, w nich byłá, á ja w nich.
