Przekład z roku 1563 
Mk 12
Kapitu(łá) 12. 1. W podobieństwie winnice grozi Krystus sądem Bożym swym nieprzyjaciołom. 14. Ukázuje że powinny czynsz i dáń máją być pánom oddawáne. 25. Jákie ma być przyszłe zmartwychwstánie. 29. Summá zakonu. 35. Gdy opowieda Krystusá Synem Dawidowym, nápomina áby się strzegli Fáryzeuszow. 41. Chwali bárzo dar ubogiej wdowy.
1. I począł do nich mowić przez przypowieści, Niektory człek sádził winnicę, ugrodził płot i wykopał doł, á zbudował wieżę, á nájąwszy ją oraczom, sam precz w drogę odjechał.
2. Tedy posłał sługę do oraczow gdy był czás áby wziął od oraczow owoce z winnice.
3. Ale go oni pojmawszy ubili, i odesłáli prożnym.
4. Potym do nich i drugiego sługę posłał, ále go oni ukámionowawszy ránili w głowę, á odesłali go z zelżywością.
5. I zásię posłał drugiego, ále onego zábili, i wiele inych, jedny bijąc, drugie zásię mordując.
6. A ták gdy jeszcze miał jednego syná swego namilszego, posłał go też do nich ná ostátek, mowiąc, Wżdyć się będą bać syná mego.
7. Ale oni orácze rzekli miedzy sobą, Tenci jest dziedzic, podźcież zábijmy go, á násze będzie dziedzictwo.
8. I pojmawszy go zámordowáli, á wyrzucili precz z winnice.
9. Coż tedy uczyni pan onej winnice? przyjdzie á potráci oracze, i da winnicę inym.
10. I nie czytáliżeście pismá tego, Ktory kámień odrzucili budujący, ten się stał głową u węgła?
11. Od Pánáć się to stało, á jest z podziwieniem w oczách nászych.
12. Stáráli się tedy jákoby go pojmáć, ále się pospolstwa bali, bo poznali iż przeciw nim onę przypowieść powiedział, á ták go opuściwszy odeszli.
13. I posłáli k niemu niektore z Fáryzeuszow i z Herodyjanow, áby go podchwycili słowy.
14. A ták oni przyszedszy, rzekli do niego, Mistrzu, wiemy żeś prawdziwy jest, á nie dbasz ni ná kogo, ábowiem się nie oglądász ná osobę ludzką, ále w prawdzie drogi Bożej uczysz: Słusznali rzecz dać czynsz Cesárzowi ábo nie? Zali damy, zali nie damy?
15. Ale on wiedząc obłudność ich, rzekł im, Czemuż mię kusicie? Przynieście mi pieniądz ábych go oglądał.
16. Tedy mu oni przynieśli, i rzekł im, Czyjże to jest obraz i napis? A oni powiedzieli, Cesárski.
17. I odpowiedziáwszy Jezus, rzekł im, Wroćcież co jest Cesarskiego, Cesárzowi, á co jest Bożego, Bogu, i zadziwili się mu.
18. Zátym do niego przyszli Saduceuszowie, ktorzy powiedają iż niemász zmartwychwstánia, i pytáli go mowiąc.
19. Mistrzu, Mojżesz nam nápisał, Jeśliżby czyj brat umarł i pozostáwił żonę, a synow by nie pozostawił, aby wziął brat jego żonę jego, á wzbudził potomstwo brátu swemu.
20. I było siedḿ bráciej, á pierwszy pojąwszy żonę, umarł nie pozostáwiwszy potomstwa.
21. Tedy ją wziął drugi, i umárł, lecz też áni on pozostawił potomstwá, i trzeci tákże.
22. Owa ták oni siedḿ pojmowáli ją, áni pozostáwili potomstwá, ná ostátku po wszytkich umárłá też i niewiástá.
23. A tak czásu z_mártwychwstánia gdy powstáną, czyja to z nich będzie żoná? bo siedḿ ich mieli ją zá żonę.
24. Ná to Jezus odpowiedziáwszy, rzekł im, I zaż nie dla_tego błądzicie, że nie umiecie pismá áni mocy Bożej?
25. Abowiem gdy z martwych wstáną, áni żon pojmowáć będą, áni zá mąż wydáwáć będą, Ale są jáko Anjołowie w niebie.
26. A o umárłych iż będą wzbudzeni nie czytáliście w księgách Mojżeszowych? jáko we krzu mowił Bog do niego, rzekąc, Jaciem jest Bog Abráámow, Bog Izáakow, i Bog Jákobow.
27. Nie jestci Bogiem umárłych, ále Bogiem żywiących, A przetoż wy bárzo błądzicie.
28. A gdy przyszedł niektory z doktorow, co słyszał gdy się gadáli, wiedząc że im dobrze odpowiedział, spytał go ktore jest pierwsze miedzy wszytkim przykazánie?
29. Tedy mu Jezus odpowiedział, Pirwsze ze wszytkich rozkazánie jest, Słuchaj Izráelu, Pan Bog nász Pan jeden jest.
30. A przetoż miłuj Páná Bogá twego ze wszytkiego sercá twego, ze wszytkiej dusze twojej, i ze wszytkiej twojej myśli, i ze wszytkich sił twoich, á toć jest pierwsze rozkazánie.
31. A wtore zásię temuż podobne, to jest, Miłuj bliźniego jáko sámego siebie, nád tyć oto niemász inego więczszego rozkazánia.
32. Tedy mu rzekł on Doktor, Dobrześ Mistrzu w prawdzie powiedział, iż jeden jest Bog, á nádeń niemász inego.
33. I miłowáć go ze wszytkiego sercá, ze wszytkiego zmysłu, ze wszytkiej dusze, i ze wszytkich sił, także miłowáć bliźniego jáko samego siebie, co jest rzecz więczsza niż wszytki palone i ine ofiáry.
34. Widząc tedy Jezus iż roztropnie odpowiedział, rzekł mu, Nie_dáleko jesteś od krolestwa Bożego: I nie śmiał go żaden dálej pytać.
35. Tedy Jezus odpowiedziawszy, rzekł, Nauczájąc w Kościele, jakoż mowią Doktorowie, Iż Krystus jest syn Dawidow?
36. Bo i sam Dawid powiedział przez Duchá świętego, Rzekł Pan Pánu memu, Siądź ná práwicy mojej, áż podłożę nieprzyjacioły twoje podnożkiem nog twych.
37. A tak sam Dawid powieda go być Pánem, S_kądże tedy jest Synem jego? A bárzo wiele ludu rado go słucháło.
38. I mowił do nich w náuce swojej, Strzeżcie się Doktorow ktorzy chcą chodzić w długich szátách, á kocháją się w pozdrawiániu ná rynkoch.
39. I pierwsze siadánia ná schadzkách, i pierwsze zásiadánia ná wieczerzách.
40. Ktorzy do gruntu pożyráją domy wdow, á chcąc być widzeni, báwią się długiemi modlitwámi, cić odniosą cięższy sąd.
41. A gdy Jezus siedział przeciw skárbnicy, pátrzał jáko lud kładł pieniądze do skárbu, á wiele bogaczow wiele kłádli.
42. Kędy przyszedszy też niektora wdowá uboga, włożyłá dwá drobne pieniądze, ktore ważyły Quadranth.
43. Tedy on wezwawszy ku sobie zwolennikow swych, rzekł im, Záprawdę wam powiedam, Tá uboga wdowá więcej włożyłá niż wszyscy ci ktorzy kładli do skarbu.
44. Abowiem ci wszyscy to co im zbywáło, znieśli, ále tá z niedostátku swego co miáłá włożyłá, i wszytko swe pożywienie.
