Przekład z roku 1561 
Mt 3
Cap(itulum): 3. Janá Krzcicielá Proroká świętego kázánie i ostry żywot zámyka, do ktorego gdy sie Fáryzeuszowie zbiegli jáko je pofukał, ucząc je áby pokutę stroili, jáko też Páná Krystusá okrzcił.
1. W one dni, przyszedł Jak Krzciciel káżąc ná puszczej Judskiej
2. á mowiąc: Czyńcie pokutę: boć przybliżyło sie krolestwo niebieskie.
3. Tenci jest bowiem ktorego przepowiedział Ezájasz Prorok, tymi słowy. Głos wołájącego ná puszczej, Gotujcie drogę Páńską, proste czyńcie ścieżki jego.
4. A ten to Jan miał odzienie z sierści Wielbłądowej, i pás skorzány ná biodrach swoich, pokarm' i potráwy jego były Sáráńcza i miod leśny.
5. Tedy wychodziło do niego Jeruzálem, i wszystká Judska ziemiá, i wszystká kráina Jordanowi przyległa:
6. i byli od niego krzczeni w Jordanie, spowiádájąc sie grzechow swoich.
7. Ujźrzawszy Jan że bárzo wiele Fáryzeuszow i Sáduceuszow przychodzi do krztu jego, rzekł im: Jászczurcze plemię, ktoż wam to ukazał abyście uszli przyszłego gniewu?
8. Czyńcież tedy owoc przystojny Pokucie.
9. A nie mowcie sámi w sobie, Ojcá mamy Abráhámá: boć to wam powiádam żeć mocen jest Bog oto z tych kámieni wzbudzić á wskrzesić syny Abráhámowe.
10. Abowiem jużci siekierę do korzenia drzew przyłożono. A ták kożde drzewo ktore nie czyni dobrego owocu, będzie wycięte, á w ogień wrzucone.
11. Jać was krzczę w wodzie ku Pokucie, ále ten ktory po mnie ma przyść, mocniejszy jest niżli ja, ktoremum ja nie jest godzien i botow nosić, tenci was okrzci duchem świętym, i ogniem,
12. u ktore(go) w ręce jestci sierlęczká jego, á wyczyści bojowsko swoje, i zgromádzi pszenicę swoję do stodoły swojej, á plewy spali w ogniu nieugásistym.
13. Tedy przyszedł Jesus z Gálilejej ku Jordanowi do Janá, chcąc áby był okrzczon od niego.
14. Ale Jan zbrániał mu tego, mowiąc: Ja od ciebie mam okrzczon być, a ty do mnie idziesz.
15. Odpowiedziawszy Jesus, rzekł mu: Zániechaj tego teraz, bo tákci nam przystoi wypełnić wszeláką spráwiedliwość. Potym mu dopuścił.
16. A gdy był okrzczon Jesus, tedy wnet wyszedł z wody. A oto otworzyły mu sie niebiosá, á widział duchá Bożego, á on zstępuje jáko gołębicá, i przychodzi á spuszcza sie nań.
17. Alić też i głos stał sie z niebá, ták mowiąc: Toć jest moj miły syn, w ktorymem ja sobie ulubił.
